“Weer zo’n mooi menneke”

Marinka was met Eva en Dirk* op een verjaardag. Gezellig. Kletsen, spelen, feest vieren. Dirk – de jongste van vier – werd op een gegeven ogenblik moe en ging naar bed. “Ik denk dat het niet goed is”, zei de beste vriendin van Marinka toen zij samen boven gingen kijken. “Jawel hoor”, reageerde Marinka geruststellend. “Hij ligt altijd raar.”

Marinka bleek ongelijk te hebben. Er was wel degelijk wat aan de hand, want Dirk ademde niet meer. Zijn moeder raakte in paniek, maar hield hoop op een goede afloop. Totdat ze de politieagente op de achterdeur zag huilen. Toen pas kwam het besef. “Ondertussen wist mijn man dondersgoed wat er gaande was. En mijn vriendin was zelfs al aan het reanimeren. Daar ben ik haar nog steeds zó dankbaar voor. Zelf had ik dat niet kunnen bedenken. Ik ben naar buiten gerend en heb op de oude boerderij tegen stoeptegels staan schoppen. Ik was in shock.”

Eén doel

Er brak een periode aan van woede en verdriet. Boos op alles en iedereen. Op vrienden en familie die de verwachtingen niet waar maakten. Op… Ja, op wie eigenlijk? Gewoon boos. “Achteraf weet je dat dit een hele normale emotie is. Volgens ‘het boekje’. Na verloop van tijd verdween de nijd, maar het verdriet is altijd gebleven.” Paul en Marinka bleven op de been. Mede door de broers en zus van Dirk: Gert, Harm en Eva. “We wilden koste wat kost niet afglijden, want we hadden nog drie kinderen om voor te vechten. Hen een prachtig leven geven, was ons doel. Dat verdienden zij.”

Leed en leven

Naast dit streven was er een wens. Een wens voor een volgend kind. Want ze hielden zo van een groot huishouden en ze wilden het vormgeven van hun gezin niet op deze manier afsluiten. Marinka: “Bij mij kwam het verlangen al snel. Bij Paul duurde het wat langer, maar op een gegeven ogenblik hebben we samen besloten om ervoor te gaan. Stap voor stap, dat wel.” Eenvoudig was het niet, want de biologische klok van Marinka tikte door en het stel wist als geen ander dat er geen zekerheden bestonden. Het werd zelfs nog erger. Ze raakten zwanger en zouden het na hun vakantie in Kroatië wereldkundig maken, maar het ging mis. De zwangerschap stopte vroegtijdig. “Dat hakte er flink in. We moesten weer van vooraf aan beginnen…”

Toch raapten ze dankzij de sterke wens nog eens de moed bijeen. En gelukkig ontstond er nieuw leven in Marinka’s buik. “Dit keer voelde het meteen juist. Ik wist dat het goed ging komen en we hadden weer iets om naar uit te kijken.” Uiteindelijk is de bevalling op gang geholpen, want ze was eigenlijk op 10 juli uitgerekend; de sterfdatum van Dirk. Om te voorkomen dat de baby op die geboren zou worden, hebben ze op 22 juni samen met de arts besloten om hun zoon Thijn een dag later ter wereld te brengen. “Weer zo’n mooi menneke”, zeiden ze trots tegen elkaar. Op het kaartje stond de tekst: ‘Met jou erbij kleurt de wereld weer zoveel mooier.’

Maatregelen

Het was een feestje. Een feestje waar een traan gelaten mocht worden. Ze waren gelukkig met Thijn, maar makkelijk was het niet. Vooral de eerste drieënhalve maand – ouder mocht Dirk niet worden – waren zwaar en angstig. Er werden maatregelen getroffen, want het mocht hen absoluut niet nog eens overkomen. “Paul wilde geen monitor om de ademhaling en de hartslag te volgen. Daar zouden we gek van worden. Dus hadden we bedacht om allebei een halve nacht te slapen en een halve nacht te waken. Onhaalbare kaart natuurlijk, want we hadden nog drie kinderen. Goede nachtrust was broodnodig.” In ieder bed, waar Thijn ook maar sliep, een AeroSleep matras en een beeldbabyfoon, die gaven uiteindelijk voldoende rust. “Voordat ik op zijn kamer kwam, had ik hem al zien bewegen. Of ik maakte een geluidje, zodat hij een kik gaf. Alleen dan was het openzwaaien van de slaapkamerdeur niet eng.”

Bijzondere data

Inmiddels is Thijn 8 jaar. Is hij benieuwd wie zijn oudere broer was, zijn Thijn en Gert vier handen op één buik en wordt er veel aan Dirk gedacht. Op z’n geboorte- en sterfdag extra. “Zijn geboortedag was al bijzonder, maar is dat later nog meer geworden. Vrienden hebben ons gevraagd om peetoom en peettante te worden van hun volgend kind. Zij heet Mijs en werd geboren op 23 maart. Op Dirks verjaardag. We vieren dan dat Mijs een jaar ouder is en gaan met het gezin wat leuks doen. De kinderen mogen dan kiezen, dus het is meestal MacDonalds. Op 10 juli zijn we meestal met z’n allen thuis. Dat vinden we het fijnst!”

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”