Gevoelens

Angst en schuld

Het zit nu eenmaal in ons mensen dat we ons van alles kunnen afvragen. Dat doen ouders van wiegendoodkinderen ook. Ze vragen zich kort na het verlies, als zij de film van de dag en avond voor het overlijden keer op keer in hun hoofd afspelen, af wat ze “verkeerd” hebben gedaan of “anders” hadden moeten doen. Vaak komt er geen antwoord op deze vraag. Maar waarom hebben ouders dan zulke sterke en lang aanhoudende gevoelens van “schuld”? Omstanders zeggen, in de hoop ouders te kunnen overtuigen, “je bent een goede moeder, je hebt niets verkeerd gedaan”. Maar de ouders kunnen dat meestal niet accepteren. Schuldgevoelens zijn de meest indringende gevoelens die het langs aanhouden. Dat komt eenvoudigweg omdat volwassenen de zorg hebben voor een kind en zich nu eenmaal verantwoordelijk voelen voor dat kleine mensje. Dat baby’tje is tenslotte afhankelijk van hen, van de volwassene. Bij dat gevoel hoort een verklaring voor het overlijden, en die komt bij wiegendood niet. Dat maakt het juist zo moeilijk. We kunnen het beter omdraaien: als ouders dergelijke gedachten en gevoelens helemaal niet ervaren, zou dat eigenlijk een beetje vreemd zijn.

Angst is een gevoel dat ons in feite beschermd. Het maakt ons alert en we kijken de kat uit de boom als iets helemaal nieuw is. Een beetje angst is niet erg, maar als je heel veel angst hebt, kan je daar onzeker van worden. Kan je nog wel op jezelf vertrouwen? Lukt het mij wel om voor een volgend kind te zorgen? Bijna alle ouders hebben soms twijfels en gevoelens van onzekerheid. Doordat bijna alle ouders dóór deze gevoelens heengaan (want de meeste ouders krijgen een volgende baby) merken ze dat deze gevoelens afnemen en stellen ze vast dat ze heel goede ouders zijn, sterk en liefdevol!