Vader vertelt dat hij bij het openen van de slaapkamer de vrolijke begroeting van zijn zoon meteen miste, wat anders was dan gewoonlijk. Hij kan geen woorden vinden voor het gevoel dat hem overmande toen hij zijn zoon aantrof, overleden, terwijl hij hem wakker en levendig in bed had gelegd de avond daarvoor.

Het meest ultieme geluk veranderde in een seconde in het grootst denkbare verdriet.

Vader kijkt terug naar een filmpje waarin zijn zoon in bad wordt gedaan. "Wat een mannetje".

Vader kan niet geloven dat er geen oorzaak is voor het overlijden van zijn kind. Op het moment dat deze film is gemaakt, is er geen verklaring gevonden voor het overlijden van Sven.

Bij de 15 kinderen die anno 2014 jaarlijks ongeveer overlijden, gebeurt dit ook niet. Wel weten we steeds meer; er overleden in 1986 bijna 200 kinderen per jaar, nu 15. Dit komt door preventie en goede samenwerking tussen beroepsgroepen.

Marga haalt Judith uit bed, en vindt haar onder het dekbed. Ze signaleertop dat moment al dat dit niet goed is. Maar iets in haar wil dat niet geloven en ze stelt onbewust het moment van de waarheid even uit. Ze gaat de gordijnen eerst nog open doen. Maar daarna is het onvermijdelijke bewaarheid. Judith leeft niet meer.

Saampjes de baby uit bed halen. Vader vindt Silke, zijn levenloze kindje. De wereld staat op zijn kop.

De paniek, het ongeloof, de radeloosheid

Vader beseft vrijwel meteen dat het niet meer goed komt, moeder beleeft dit anders houdt nog even hoop. Hier zie je al goed dat ouders heel verschillend kunnen reageren, al van het allereerste begin.

Het personeel vertelt de ouders: we kunnen niets meer doen. Je hoop, je laatste strohalm, moet je loslaten. Je baby leeft niet meer.

Het ongeloof, "dit kan niet".

De vader vertelt dat zijn vrouw Joris heeft gevonden. Toen zijn vrouw hem vervolgens riep hoorde hij meteen dat er iets helemaal fout was.

In het filmfragment noemt de vader een aantal risicofactoren waar jonge ouders rekening mee kunnen houden.