“Ik geloof in de kracht van de keuze”

Toen Marloes ’s avonds uitgeput op de bank lag, besloot ze een borstvoeding over te slaan. Aaron sliep immers lekker en hij was al ruim tien maanden oud. Bovendien zou hij om 1.00 en 5.00 uur ook nog wakker worden voor een nachtvoeding. “Hij meldt zich wel, dacht ik”, vertelt Marloes. “Want als iemand een strak ritme had, was híj het.”

Toch werd Marloes pas in de ochtend wakker… “Ik had meteen een heel naar gevoel”, gaat ze terug naar 2 februari 2017. “Hij had niet één, maar drie voedingen gemist. Ik durfde niet op zijn kamer te gaan kijken en Randy was allang naar zijn werk.”

Is dit een droom?

Aarons oudere broers, Joe en Eli, waren ook al op. Marloes heeft hun aangekleed, waarna ze haar zus een bericht stuurde: Aaron is nog niet wakker, ik vind het maar vreemd. Ondertussen verzamelde ze al haar moed. “Ik wist dat ik naar hem toe móést, maar ook dat ik het niet wilde”, vertelt ze. “Ik keek nog een keer achterom naar Joe en Eli en deed de deur open. Het deken lag over Aaron heen. Hij was heel wit. De grond zakte onder mijn voeten weg.”

“We hebben elkaar letterlijk hard geknepen”

Marloes was radeloos. Ze wist niet wat ze tegen de jongens zeggen moest en eigenlijk ook niet hoe ze zich moest voelen. “Ik vroeg me af of dit een droom was”, herinnert ze zich. “Randy was inmiddels thuisgekomen; we hebben elkaar letterlijk hard geknepen. Pas toen ik op de trap stond, nadat ik Aaron voor de tweede keer dood zag, sloeg het binnen: fuck, dit is ons nieuwe leven…”

Onbegrip en liefde

Dat nieuwe leven noemt Marloes, op haar zachtst gezegd, een bijzondere ervaring. Haar moedergevoelens voor de andere twee werden zó sterk: voor hen wilde ze er per se wat van maken. Maar verder was er niks van haar over. Haar werkgever toonde geen begrip en ook de buitenwereld wist hoe hiermee om te gaan. “Zelfs onze beste vrienden zeiden dat ze wel met ons af wilden spreken, maar dat we het dan niet over Aaron mochten hebben…”

Die afspraken kwamen er dus niet meer. En aan Marloes haar baan kwam na een gevecht van drie jaar een einde. Het was loodzwaar, maar gelukkig kreeg ze óók steun. Elke zaterdagochtend bijvoorbeeld kwam de broer van Randy om 9.00 uur binnengewandeld met de vraag: staat de koffie al aan? Ook waren haar vriendinnen van vroeger er écht voor haar. “En Randy natuurlijk: wat is hij líef. Hij heeft me echt gedragen. Dat raakt me nu nog.”

“Als je er niet voor kiest om het beste uit een dag te halen, gebeurt er ook niets”

“Net als mijn moeder. Ook zij is een enorme troost en steunpilaar geweest. Zo wilde ik de twee oudsten niet meer naar bed brengen, vanwege de angst om hun ‘over te leveren aan het slapen’. Mijn moeder zat dan op de trap, totdat ik klaar was met het avondritueel en de jongens sliepen. Als Randy nachtdienst had, bleef ze zelfs zitten totdat ík sliep. Als ik op deze momenten alleen was, zou ik gek geworden zijn. Wat ze gedaan heeft, is heel speciaal.”

Kiezen voor geluk

Wanneer wordt het beter? Dat vroeg een radeloze Marloes aan haar psycholoog. “Die zei dat het eerste jaar puur verdriet zou zijn”, blikt ze terug. “Het tweede jaar zou ik weer kunnen ‘lopen’. En vanaf het derde jaar zou het wat lichter worden. Ik denk dat het zo is: er kwam steeds een beetje geluk bij.”

Dat gebeurde met vallen en opstaan. Door hard te werken en door een heel belangrijke beslissing te nemen. “Ik geloof in de kracht van de keuze”, vertelt Marloes. “Want als je er niet voor kiest om het beste uit een dag te halen, gebeurt er ook niets. Wij gingen daar wel voor, want daarmee ‘kozen’ we voor geluk. Hoe ellendig, en dus tegenstrijdig, het ook was.”

Een vierde kind

Randy en Marloes besloten in hun zoektocht naar meer vrolijkheid om voor een vierde kind te gaan. Maar… dat pakte bijna verkeerd uit. Marloes kreeg kraamvrouwenkoorts en was maar net op tijd in het ziekenhuis. “Zo werden we weer keihard op onze plaats gezet”, kijkt ze terug. “Toch hielden we vertrouwen dat we hier als gezin beter van zouden worden. Joe en Eli zouden weer grote broer zijn en de vreugde zou terugkomen.”

Lisa, zo heet hun lieve dochter en zusje. Ze is inmiddels een dreumes die daadwerkelijk blijdschap in huis brengt. Iedereen heeft lol van haar. “Haar geboorte is echt in reuzenstap in het terugvinden van geluk. Ze krijgt een overload aan liefde, zonder dat hier een bepaalde druk bij komt kijken. Het gaat heel natuurlijk.”

“Toen voelde ik voor het eerst weer échte vrijheid”

Flinterdun lijntje

Sinds kort werkt Marloes ook weer: als ambulant begeleidster bij gezinnen waar het niet lekker loopt. Zo toveren tegenwoordig, naast haar gezin, meer dingen een lach op haar gezicht. “Laatst zat ik in de auto van mijn werk naar huis en zei ik tegen mezelf: ‘Zo Marloes, iedereen is oké. Dat hebben Randy en jij mooi voor elkaar.’ Toen voelde ik voor het eerst weer échte vrijheid.”

Tegelijkertijd weet ze ook dat ze op een flinterdunne lijn loopt, want niet lang daarvoor voelde ze zich het hele weekend ellendig. Daarnaast maakt ze zich zorgen om Joe en Eli. “Elke dag noemen ze Aarons naam, halen ze een herinnering naar boven of kijken ze naar de sterren”, zegt hun moeder. “En tegen elk vriendje of vriendinnetje dat komt spelen, vertellen ze over hun broertje. Het is vastgesteld dat ze heel gevoelig zijn, en daarom zijn we hulp voor hun aan het zoeken.”

In het nu

Gelukkig zijn er voor het gezin dus weer mooie dagen, waar ze met volle teugen van genieten. Op de mindere momenten raapt Marloes zich bij elkaar. “Ik pak mezelf niet met zijden handschoentjes aan, want ik ben in het nu. Nú kan ik op zoek naar wat moois, naar wat zinvols. Ook dat is de kracht van de keuze.”

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”