Een laatste eer aan Tygo

Mooi, waardig en intiem. Zo omschrijft Emily de afscheidsceremonie van haar zoontje Tygo. Het is bijzonder fijn dat zij en haar partner Michiel zo terug kunnen kijken op de dienst. Tegelijkertijd is het bizar. Onwerkelijk en oneerlijk. Twee weken voor ‘de dag’ leidde het gezin nog een onbezorgd leven. Ondernemend en op zoek naar plezier. Met z’n drieën naar het strand, het bos of het zwembad.

 

Mensen die Tygo kenden, zullen hem dan ook herinneren als een vrolijk kind. Mensen die hem nog moesten ontmoeten, maar wel op de begrafenis waren zullen dat dankzij de foto’s en verhalen ook doen. “Hij heeft een mooi leven gehad. We waren enorm gelukkig”, zijn de absurde woorden van Emily. Tygo werd niet ouder dan vierenhalve maand.

 

Thuis en vertrouwd

Tygo werd bij zijn gastouder levenloos in de box aangetroffen. Na een succesvolle reanimatie is hij vier dagen later in het ziekenhuis alsnog overleden. “We leefden tussen hoop en vrees”, herinnert Emily zich. “Bij elk teken kregen we nieuwe hoop. Op het naïeve af, wat waarschijnlijk een soort zelfbescherming was. We hielden ons vast aan de kans dat hij het zou redden, maar naarmate de dagen vorderden, wisten we ook dat deze steeds kleiner werd. Hierdoor konden we als het ware toeleven naar het afscheid. Gelukkig kregen we hierbij hulp van het ziekenhuis, want wij waren verstijfd. Er zijn foto’s gemaakt, van zijn handjes en voetjes hebben we gipsafdrukken en we kregen nog een momentje met z’n drieën. We konden hem zelf nog vasthouden. Nog één keer.”

 

Emily en Michiel kozen ervoor om geen obductie te laten plegen. Zij wilden hem mee naar huis nemen. “Tygo ging met ons in de auto. We hebben hem zelf thuis gebracht, hem zelf gewassen en hem zelf de mooiste kleertjes aangetrokken. We wilden alles met z’n tweeën doen, want dit waren de laatste dingen die we voor hem konden doen. Daarna heeft hij een week op zijn eigen kamer gelegen. Het klinkt misschien gek, maar hij bleef mooi.”

 

Mooi, maar heftig

Plots stonden ze voor tientallen vragen en keuzes om de uitvaart van Tygo zo mooi mogelijk te maken. Een mandje of een kistje? Een openbare dienst of juist besloten? Mogen we gecondoleerd worden of liever niet? “We hebben hier veel hulp gekregen van de uitvaartverzorgster. Zij gaf ons opties en wij maakten de keuzes. Dat was prettig. Ook hebben we veel met onze beide ouders besproken en werd ons tijdens deze week van voorbereidingen veel praktische hulp geboden. Zo heeft m’n schoonzus een adressenlijst samengesteld, mijn zus een fotopresentatie gemaakt en vrienden kookten voor ons.”

 

Onder aanvoering van Emily en Michiel hebben zij er samen een bijzonder afscheid van gemaakt. Iedereen mocht erbij zijn, want ze wilden laten zien wie Tygo was. Hij lag in een mandje - dat zag er een stuk vriendelijker uit - en hij werd gedragen door zijn ouders. Condoleances leken hen op deze dag te zwaar en ze zijn er tot op de dag van vandaag blij mee dat ze daar niet voor gekozen hebben. Het was persoonlijk. Het was mooi, maar heftig. Heel heftig. “We hebben allebei een woordje gedaan. Bewust aan het begin van de dienst, zodat we ons de rest van de dienst daar niet druk over hoefden te maken. Ook hadden we vooraf geoefend en stond er een back-up achter ons mocht het toch niet lukken. Bijna heel de familie heeft iets voorgedragen of een gedicht geschreven en de muziek hebben we zorgvuldig uitgekozen. We draaiden Baby Bach en Baby Mozart helemaal grijs in de auto en hebben dit ook tijdens de begrafenis laten horen. Net als ‘het land van je ogen dicht’.”

 

Na de ceremonie kreeg iedereen een ballon in de kleur van het geboortekaartje. Samen hebben zij alle ballonnen opgelaten. De lucht in, op weg naar Tygo. “Dat was heel mooi. Het verbroederde en gaf een goed gevoel.” Daarna zijn de aanwezigen naar de (natuur)begraafplaats gegaan voor het laatste afscheid.

 

High-fives

Tygo’s ouders wilden dat het perfect was. Dit was het laatste wat ze voor hun zoon konden doen. Ze kijken ‘tevreden’ terug. Zonder spijt van bepaalde keuzes, want ze hebben het helemaal op hun eigen manier gedaan. “Ik hoop dat andere ouders die hun kind verliezen dit ook kunnen doen. Trek je niets van andermans verwachtingen aan. Het is aan jullie en aan niemand anders.”

 

Vandaag de dag gaan Emily en Michiel vaak naar het graf van Tygo. Om hem te herdenken, om hem dingen te vertellen en om te huilen. Ze zingen daar altijd ‘klap eens in je handjes’, want daar werd Tygo altijd zo vrolijk van. Soms komen er kinderen van vrienden mee en die kunnen hem op een mooie manier groeten. “Een kunstenaar heeft z’n gipsen handafdruk verwerkt in steen. Hij krijgt een heleboel high-fives.”

 

Meer verhalen

Stichting Wiegedood gebruikt cookies voor het analyseren van bezoekersgedrag.