“Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”

Toen Guusje stierf, was ze twaalf weken en twee dagen oud. Ze had een dag eerder haar vierde bezoek aan het kinderdagverblijf gebracht en daar werd zij ’s ochtends levenloos in haar bedje gevonden. Na een succesvolle reanimatie is ze met de traumaheli naar het UMC gebracht, maar hier overleed ze een dag later alsnog in de armen van haar ouders. “Ik dacht dat ik ook dood zou gaan”, beschrijft moeder Cora haar gevoel tijdens de eerste weken na het afscheid. “Ik voelde niets. Ik was leeg. Ik kon me niet voorstellen dat ik deze emoties zou overleven.”

Cora ging wanhopig op zoek naar een antwoord op de vraag: ‘Kloppen deze gevoelens?’ Via Google en een mailtje van ouders die hetzelfde hebben meegemaakt, kreeg ze antwoorden. “Daar kreeg ik de bevestiging dat ik me zo mocht voelen.” Deze ouders, Cora’s zoons Ties en Lex én Bob Marley hebben haar en haar man Hans enorm geholpen in de eerste weken na het overlijden van Guusje. En nu nog. Cora vertelt het verhaal van hun gezin.

Ties en Lex

“We zaten in een cocon. Vermoeid en verslagen. Elke dag werden we wakker en hoopten we dat het slechts een nare droom was. Maar dat was het niet. Bovendien móesten we ‘door’, want we hadden nog twee jongens. Ties was toen zes jaar en sleurde ons letterlijk weer de straat op. Een week na het afscheid van Guusje wilde hij dat ik weer ging koken, wat betekende dat ik ook weer de supermarkt in moest. De dag daarop stond ik samen met Hans op het voetbalveld. Ties was erg blij dat we ondanks het grote verdriet wel kwamen. Binnen de kortste keren stonden we zelf ook weer op het schoolplein.”

Ook al ging dit razendsnel voor Hans en Cora; het was goed zo. Dankzij hun oudste zoon werden er stappen gezet waar ze nog lang niet aan dachten. Daar hadden ze eigenlijk geen energie voor. ‘Dankjewel Ties’, werd er vaak gezegd. Ook Lex (vier destijds) was op zijn manier belangrijk. “Hij zorgde voor een vrolijke noot en maakte grapjes op de juiste momenten.”

Ingezakt kaartenhuis

De afleiding door de jongens hielp, maar het was lang niet genoeg. Waren ze naar school? Dan werd er urenlang door het raam getuurd. En op de eigen zaak? Daar zeurden mensen over allerlei onbelangrijke dingen. Het kostte kruim. “Je leven is als een kaartenhuis en elke kaart beschrijft een onderdeel. Je werk, hobby’s, vrienden, noem maar op. Plots slaat iemand hard op tafel en stort het bouwwerk in. Alles ligt plat, losse stukken, niets raakt elkaar. Zo voelden we ons. Weet je wat dan belangrijk is? Pak de kaarten die je energie geven en ga daarmee aan de slag. Hoe moeilijk dat ook is.” 

Zo besloot Cora een andere baan te zoeken. Buiten haar woonplaats bij Bagels & Beans. “Dat is een soort therapie voor me. Hier hoef ik alleen maar koffie te zetten voor mensen die er helemaal happy van worden. Ze lachen en worden oprecht vrolijk van een verse bak. Heerlijk. En het allerbelangrijkst: ik ben Cora. Niet alleen maar ‘de moeder van Guusje’.”

Andere ouders

Ze is openhartig. De moeder van vier – Didi is nadien geboren – kan lachen op momenten dat ze verdrietig is. Ze is sterk en kwetsbaar tegelijkertijd. Het wisselt en dat mag. Het ‘moet’ zelfs. Ondertussen vervolgt ze samen met haar gezin de zoektocht en hopen ze onderweg dingen en mensen tegen te komen die hen helpen. Zoals lotgenoten dat kunnen. Met dezelfde emoties en écht begrip. “Ik heb letterlijk ‘drie maanden oude baby overleden’ ingetoetst bij Google, omdat ik bevestiging nodig had. Ik vond een krantenartikel en ik heb mensen uit Overijssel benaderd die in september van 2016 ook hun dochtertje aan wiegendood zijn verloren. Bij hen heb ik mijn gegevens achtergelaten met het verzoek om contact met me op te nemen. Ik kreeg ’s avonds al een mailtje en tot op de dag van vandaag spreken we elkaar.”

(G)een grote oceaan

Cora weet dat niet iedereen al kinderen heeft die ervoor zorgen dat je op moeilijke momenten met hen bezig kunt zijn. En ze beseft ook dat niet iedereen zomaar de stoute schoenen aantrekt en via het internet op vreemden afstapt. Maar ze weet wel zeker dat iedereen sterk is. “Ene Bob Marley zei ooit: ‘You never know how strong you are until being strong is your only choice’. Zo is het. “Iedereen heeft een overlevingsmechanisme, daar ben ik van overtuigd. Dat wil niet zeggen dat je het alleen moet doen. Juist niet. Schakel daarbij de hulp in van anderen. Wij hebben bijvoorbeeld iedere woensdag ‘Guusjes-dag’ waarop we het eerste jaar gemiddeld eens in de twee maanden gepraat hebben met een traumapsycholoog. Ook hebben we regelmatig contact met lotgenoten. Zoek iets of iemand waar jij je aan vast kunt houden. En zoek snel. Anders zwem je in een oceaan.”

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”