Hartjes voor Silke

Curaçao, 10 juli 2009. “Sssst…”, zegt Maamke tegen Alt en Just. Ze wil dat Silke niet wakker wordt van haar grote broers die op haar kamer willen kijken.“Nee, ze is nog onder de pannen”, vervolgt ze even later tegen haar partner Rob. “Ze slaapt een gat in de dag.” Toch wordt het langzamerhand tijd voor Silke om te ontwaken. De Colombiaanse oppas Valentina is er al en Rob en Maamke moeten zich klaarmaken voor een feestje.

Samen liepen ze de slaapkamer van hun dochter binnen en meteen zag Maamke dat het niet goed was. “Ze lag heel gek”, herinnert ze zich. “Dat was direct duidelijk, omdat ze alleen een rompertje aan had. Kleding of dekens waren niet nodig. We woonden immers op Curaçao.” De alarmbellen gingen af en het spoednummer werd gedraaid.

Van het ene naar het andere eiland

In afwachting van de ambulance was Rob aan het reanimeren met een bevriende huisarts op de speaker. Het leek een eeuwigheid te duren, maar met een paar minuten was de ziekenwagen gearriveerd. “Rob bleef nog even bij de kinderen en de oppas, want die waren helemaal overstuur. Ik ging mee in de ambulance. De verpleegkundige zei me haar vast te houden, zodat ze me zou voelen. Ik wist dat het niet waar was.” De artsen bleven - waarschijnlijk tegen beter weten in - knokken voor Silke. Pas toen Rob in het ziekenhuis aankwam, trokken ze de handen er letterlijk van af.

Maamke leefde in een roes. Op slaappillen en witte wijn en met heel veel lieve mensen om zich heen. De realiteit was knoerthard. Hun plannen om terug naar Nederland te gaan, kwamen plots in een stroomversnelling. “Twee dagen later zaten we met onze dochter in het vliegtuig. Naar Terschelling, waar ze begraven is.” Vanaf toen zijn 26 maart (Silke’s geboortedag) en 10 juli speciale data. Met een lach en met een traan. Op deze dagen wordt er extra aan Silke gedacht. De manier waarop is in de loop der jaren veranderd.

Voel en herdenk

“De eerste 26 maart na haar overlijden vond ik erg lastig. Ze zou eigenlijk één worden”, vertelt Maamke. “De jaren daarna zijn we het gaan vieren. Met taart. Het is ook een mooie dag, want op deze datum is ze geboren.” Op de 10^e juli gingen ze altijd naar Terschelling. Telkens weer, iedere keer. Tot twee jaar geleden. Toen waren ze op vakantie in Thailand en hebben ze daar een wensballon opgelaten. De wetenschap dat ze niet hetzelfde zouden doen als alle andere jaren was moeilijk, maar achteraf kijkt Maamke er fijn op terug. “Het is oké dat ik niet meer perse op Terschelling móet zijn. Het wordt anders. Natuurlijk blijft het verdriet, maar de scherpe randjes gaan er wel vanaf. Ik vraag nu bijvoorbeeld ook geen vrij van school meer voor de kinderen.”

Er is geen goed en er is geen fout. Alles is een worsteling zonder handboek. Een route zonder stippels. “De manier waarop je jouw kind herdenkt is niet van belang. Voor mij voelt het goed zoals we het doen en dat is het enige dat telt. Ik hoop dat lotgenoten dit ook voor elkaar krijgen.”

Ook voor Silke’s broers Alt en Just en haar zusje Leijne - zij is later geboren - zijn deze dagen beladen. De jongens waren nog klein, maar ze hebben hier onbewust veel van meegekregen. “Dat weet ik zeker. Alt en Just zijn vaak wat stiller, maar ze praten wel over flarden van de dag. Ook van de herdenkingsdienst op Curaçao, waar we met vrienden witte ballonnen hebben opgelaten en haar korte leven hebben gevierd. Leijne vindt het misschien nog wel het moeilijkst van de drie. Ze herhaalt regelmatig dat ze haar nooit gezien heeft en plukt bloemen voor haar zus.”

Silke’s altaar

De geboorte- en sterfdag zijn uiteraard niet de enige momenten waarop Silke wordt herdacht. Op WereldLichtjesdag en tijdens Kerst staat Maamke stil bij haar dochter. Bijna elke dag eigenlijk. “De eerste jaren geen dag uitgezonderd, maar nu zijn er ook wel eens dagen dat het niet gebeurd. In het begin schrok ik daar enorm van. Ik vroeg me af of dat wel goed was. Nu denk ik van wel. Het was een teken dat ik mijn leven weer op had gepakt. En het is toch ook fijn dat je niet élke dag verdriet hebt.”

Naast deze bijzondere momenten bezoekt Maamke vaak Silke’s graf op Terschelling. Ook is er een speciaal ‘altaar’ voor haar liefdevol ingericht. Met foto’s, een knuffel en hartjes van koraal uit Curaçao. “Daarvan hebben we er ook één op haar graf gelegd en vervolgens kwamen mensen met allerlei andere hartjes. Van steen, van hout, van verschillende soorten materiaal.” Ze kan niet hartjes genoeg krijgen. Silke wordt nooit vergeten.

De omgeving

Ook door anderen niet. Al lijkt het daar soms wel op. Veel vrienden en familie maken gebruik van Maamke’s openhartigheid en praten over het gemis. Sommige mensen in haar omgeving vinden dat lastig en doen dat niet. “Die praten er niet over. Of die sturen bij de verjaardagen van Alt, Just en Leijne een kaartje, maar niet op 26 maart… En dat zijn dan de meest attente mensen op aarde? Niet dus. Hierdoor ben ik wel eens teleurgesteld en zijn vriendschappen bekoeld geraakt. Weet je, je wordt gehard, selectief en egoïstisch. Dat gebeurt. Je sociale kring wordt op ruwe wijze opgeschoond, maar er blijven ook veel relaties bestaan. En die worden alleen maar intenser.”

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”