“Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”

Tijdens de nacht van 24 maart 2002 vond een alledaags tafereel plaats. Olaf huilde een beetje, waardoor Trijnie wakker werd. Ze gaf hem z’n speentje, waarna iedereen weer verder kon slapen. Normaal gesproken ontwaakte Olaf rond half zeven, en zijn moeder dus ook, maar nu schoot Trijnie pas een uur later wakker.

“Meteen bekroop me een gevoel van angst”, gaat Trijnie terug in de tijd. “Ik durfde niet te gaan kijken, maar ik ben een half uur later toch gegaan. Ik vond Olaf… dood in z’n bedje. Hij is die nacht rond 4.00 uur gestorven. Alleen.”

Vreselijk voorgevoel

Daarmee werd een vreselijk voorgevoel van Trijnie bevestigd. Een gevoel dat ze niet alleen die ochtend had, maar dat ze al een aantal maanden met zich meedroeg. Ze is namelijk hoogsensitief. “Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”, legt ze uit. “Nee, destijds deed ik daar niets mee. Mensen zouden me voor gek verklaren.”

Er was ook amper ruimte voor, want het korte leven van Olaf was zeer turbulent. Hij was twee maanden te vroeg ter wereld gekomen, waardoor hij bij z’n geboorte direct naar het ziekenhuis van Antwerpen werd overgebracht. En daar kreeg hij een dag later gezondheidsproblemen. “Het was hartverscheurend hem te zo te zien”, vertelt Trijnie die zelf ook een flinke tik te verwerken kreeg. “Zonder dat ik het wist, was-ie naar België overgebracht. Ik heb hem niet eens op mijn buik gehad.”

“Ik dacht nog even: nu gaat het goed met ‘m!”

In de weken daarna bleef Olaf problemen houden, onder meer met zijn ontlasting. Maar toen hij halverwege maart na een pittig darmonderzoek weer thuiskwam, knapte hij helemaal op. “Op 23 maart, de dag voor zijn sterfdag, lachte hij voor het eerst”, herinnert Trijnie zich. “Ik dacht nog even: nu gaat het goed met ‘m! Maar nog geen twaalf uur later was hij er niet meer.”

Worsteling

Nee, zelfs op het moment van die vette lach op Olafs gezichtje had Trijnie niet het vertrouwen dat het écht goed zou komen. Het bleef ‘anders’. En ze bleef worstelen met haar complexe emoties. Nog lang na zijn overlijden. Trijnie: “Voor mijn gevoel was ik tekort geschoten in mijn affectie voor Olaf. Ik vroeg me steeds af of ik wel genoeg van hem heb gehouden. Ik voelde me schuldig.”

Nu denkt Trijnie dat ze zich destijds niet dúrfde te hechten, omdat ze er zeker van was dat hij het gezin zou verlaten. En ook Olafs bliksemvertrek naar het Antwerpse ziekenhuis heeft waarschijnlijk niet geholpen. Artikelen die ze las, bevestigden dat. “Ik heb het bij onze vijf andere kinderen ook niet meegemaakt”, mijmert ze. “Het blijft heel apart, niet te vatten. Ik schiet nog steeds vol, omdat ik het nooit los heb kunnen laten.”

Een onmogelijke moeilijke struggle. Die door anderen ook als ‘onnodig’ bestempeld zal worden. Want uit alles wat ze zegt, en vooral de manier waarop, blijkt dat haar liefde voor Olaf juist wél enorm groot was. En nog steeds zo is. “Dat zegt iedereen…”, reageert ze. Nog altijd met een lichte vorm van twijfel.

“Omdat ik veel aanvoel, had ik juist de behoefte om over mijn emoties te praten”

Meer open en blij

Toendertijd stond ze er alleen voor. Haar ouders en zussen wisten niet hoe ze met het verlies van Olaf om moesten gaan. En ook met haar toenmalige echtgenoot kon ze het er niet over hebben. “Ik moest het zelf doen”, aldus Trijnie. “Maar omdat ik veel aanvoel, had ik juist de behoefte om over mijn emoties te praten. Ik ben er uiteindelijk op leeggelopen dat dit bij mijn man niet paste.”

Na lang twijfelen – Trijnie wilde immers niet egoïstisch zijn – besloot ze uiteindelijk een punt achter haar huwelijk te zetten. Enerzijds zorgde dit voor nóg meer verdriet, want haar familie koos de kant van haar ex-man. Anderzijds gaf het ook eindelijk wat rust. “Nu mag ik zijn wie ik ben”, vertelt ze opgelucht. “Het is een nieuw gevoel voor me: ik ben veel meer open en blij. En gelukkig heb ik inmiddels vriendinnen met wie ik alles kan delen.”

Het verlies van Olaf, de strijd met zichzelf en de pijnlijke scheiding hebben Trijnie gemaakt wie ze is: een vechter. Een vechter met een groot litteken, dat wel. “We zullen als gezin nooit compleet zijn. Zeker bij bijzondere gebeurtenissen is dat lastig, maar ook in het dagelijks leven word ik er vaak aan herinnerd. Bijvoorbeeld als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb…”

“Voel je niet schuldig”

Niets is gek

Hoe ze de afgelopen jaren overeind is gebleven, weet Trijnie niet precies. Soms vraagt ze zich zelfs af of de man met de hamer niet tóch nog een keer komt. Maar ze is positief, kijkt vooruit en onderstreept juist de keerzijde van de pijn. “Met al mijn levenservaring kan ik andere mensen helpen”, laat ze weten. “Voorheen luisterde ik alleen naar lotgenoten; geroerd door hun verhaal. Nu zou ik hen ook over Olaf kunnen vertellen en adviezen mee kunnen geven.”

“Voel je niet schuldig”, deelt ze tot besluit haar raad. “Probeer daarnaast niet te voldoen aan verwachtingen van de buitenwereld. Neem de tijd. En onthoud dat wat je ook voelt, niets gek is. Ook al denk je soms zelf van wel.”

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”