“Oma en opa zijn is prachtig, maar het haalt ook veel omhoog”

Op 20 december 1992 werden Wieke en Jaco ouders van Matthijs. Maar lang waren ze niet samen, want hun oudste zoon werd slechts acht maanden oud. Op 19 december 2021, op een dag na precies 29 jaar later, werden ze oma en opa van een kleinzoon: Ties Hendrik Matthijs. Toeval, of niet? Een verhaal over Wiekes pijn en geloof, speciale data en het grootmoederschap.

“Ik zei de avond van tevoren nog tegen Jaco: ga morgen maar een keer niet op z’n kamer kijken”, vertelt Wieke over 26 augustus 1993, de dag dat ze Matthijs levenloos aantrof. “Hij kon zijn slaap goed gebruiken, want hij was wat verkouden en laat naar bed gegaan. Zelf ging ik die ochtend rond kwart voor acht met de fles naar boven om samen lekker wakker te worden in het grote bed. Maar in plaats daarvan belandde ik in een slechte film…”

Veel vragen

Waarom? Waarom zo’n jong manneke? En gebeurt eigenlijk alles in het leven wel met een reden? Wieke zat na het verlies van Matthijs niet alleen vol verdriet, maar ook vol vertwijfeling. Haar sterke geloof in God riep veel vragen op. Want waarom nou toch Matthijs? “Gelukkig blijf ik kracht uit het geloof halen”, aldus Wieke. “Ik ben er namelijk van overtuigd dat hij nu bij mijn moeder is. Het maakt me blij als ik me daar een voorstelling van maak. Ik weet ook zeker dat ik hem op een dag weer zie. Man, wat zal ik hem een dikke knuffel geven. En wat hebben we veel in te halen.”

“Uiteindelijk zorgde de EMDR-therapie

zo’n vijftien jaar geleden voor het keerpunt”

Antwoorden op haar vragen kreeg ze natuurlijk nooit. De pijn werd in de loop der jaren wel minder. “Het hele scherpe is eraf”, zegt ze. “Maar dat heeft best wel even geduurd. Uiteindelijk zorgde de EMDR-therapie zo’n vijftien jaar geleden voor het keerpunt. Dankzij de therapie kan ik het moeilijkste en diepste verdriet ‘parkeren’. Daardoor ben ik er anders mee bezig en beïnvloedt het mijn dagelijks leven anders dan daarvoor.”

Lisanne, Jelle en Corné

Voordat Wieke op dit punt kwam, zijn er dus aardig wat jaren voorbij gegaan. Maar dat wil niet zeggen dat de tijd stil heeft gestaan. En ook niet dat ze geen gelukkige momenten meer heeft gekend. Sterker nog: al snel na het verlies van Matthijs raakten Wieke en Jaco weer zwanger. “Ik was heel blij dat we een meisje (Lisanne red.) mochten verwachten, omdat ik het daardoor minder met Matthijs zou vergelijken. Maar ik was ook heel bang”, zegt Wieke.

“Gelukkig zijn we goed begeleid door het Wilhelmina Kinderziekenhuis Utrecht en kinderarts Monique L’Hoir”, gaat ze verder. “Hun weegprogramma, waarmee we de gezondheid van Lisanne monitorden, gaf het broodnodige vertrouwen. Na drie maanden durfden we er zelfs mee te stoppen. Bij onze andere zoons, Jelle en Corné, was het anders. Ik was minder angstig, maar het duurde wel langer. Zelfs totdat ze zo’n twee jaar oud waren.”

Matthijs zijn ‘plekje’

Lisanne, Jelle en Corné zorgden met z’n drieën voor een druk gezinsleven, zoals dat bij elk jonge huishouden is. Maar er was toch altijd ‘plek’ voor Matthijs. Hij bleef erbij horen. Wieke: “De kinderen gingen wel eens met me mee naar het graf. Ook kregen ze foto’s van Matthijs te zien en ik heb ze vaak over hun oudere broer verteld. Vooral Lisanne heeft daar onbewust veel van meegekregen. Ze maakte op school bijvoorbeeld van klei een monument met vier poppetjes: drie zwarte en één witte. Die laatste was Matthijs.”

“Matthijs leeft door in de harten

van onze andere kinderen”

Lisanne ontfermde zich op een bepaalde manier altijd over haar ouders. Vooral door Matthijs dicht bij te houden. “Dat doen onze jongens ook hoor”, voegt Wieke toe. “Hij leeft door in de harten van onze andere kinderen. Zeker nu Ties Hendrik Matthijs is geboren. Ja, het is geweldig dat hij de naam van onze zoon draagt. Dat ontroert enorm.”

Trots én zorgen

Oma en opa: dat zijn de titels die Wieke en haar man dus sinds kort dragen. Met volle trots én met grootse zorgen. “Oma en opa zijn is prachtig, maar het haalt ook veel omhoog”, zegt Wieke. “Herinneringen aan Matthijs zijn weer springlevend en angsten moeten we opnieuw overwinnen. Tijdens onze vaste oppasdag slaapt Ties altijd met de babyfoon aan, maar ik ga toch altijd met een moeilijk gevoel naar zijn kamertje. Logeren? Dat wil ik wel een keer proberen, maar alleen als zijn ouders ook blijven slapen of gewoon thuis zijn. We gaan met kleine stapjes vooruit.”

Eigen weg

Dat Ties een dag voor Matthijs geboren is, kan volgens Wieke bijna geen toeval zijn. Want zo zijn er teveel ‘toevallige data’. Matthijs is op 26 augustus overleden, terwijl Lisanne de 24^e van dezelfde maand haar verjaardag viert. En de kleindochter van Wiekes zus is óók op 26 augustus ter wereld gekomen. “Ik geloof erin dat God zo leiding aan het leven geeft. Op de momenten dat het echt moeilijk is, neemt hij met leuke gebeurtenissen wat verdriet weg.”

“Of het nou waar is of niet doet er trouwens niet eens toe”, zegt Wieke tot besluit. “Ik heb in al die jaren geleerd dat je je eigen weg moet gaan. Geloof je dat God je leven leidt? Hou daar dan aan vast. En wees jezelf, ook in je verdriet. Ik huil nog steeds om het verlies van Matthijs. En soms zoek ik dit zelfs op, omdat ik denk dat dit goed is. Want het rouwen om Matthijs is nooit klaar. Hij is ons kind, en dat zal hij altijd blijven.”

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”