“Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”

In het voorjaar van 2016 waren Ferdinand, Anne en Simon op vakantie in Portugal. Met Ferdinands hele familie, want zijn ouders waren 40 jaar getrouwd. En bij zo’n prachtige mijlpaal hoort een mooie vakantie. Met z’n allen. De eerste paar dagen in het Zuid-Europese land waren als gehoopt. Zonnig en gezellig. Vrijdag 6 mei was totaal anders. Het weer was een stuk minder en Simon was bepaald niet in z’n hum.

 

“We twijfelden ’s ochtends nog om hem een zetpil te geven. Uiteindelijk zijn we een eind gaan wandelen en hebben we een prima dag gehad”, herinnert Anne zich. Na het middagprogramma viel Simon in de auto in de slaap en stond ze samen met Ferdinand voor een typisch ‘jonge-ouders-dilemma’: gaat hij rechtdoor naar de slaapkamer of krijgt hij eerst de fles en dan naar bed? Het werd het laatste. “Hij ligt lekker te tukken”, appte Anne naar haar ouders in Nederland.

 

Shock

Even later ging de familie aan tafel voor het diner. Tijd om Simon wakker te maken, dacht Ferdinand. “Maar hij lag op zijn buikje. Hij bewoog niet meer…”, beschrijft hij het moment dat-ie zijn zoon vond. “Ik hoorde meteen aan Fers stem dat het mis was en ben in paniek naar beneden gerend”, zegt Anne. Een levenloze Simon in een Portugese slaapkamer. “Dat beeld zal ik nooit meer vergeten. Mijn lichaam was meteen een chaos, maar in mijn hoofd was het stil. Helder. Helaas heb ik alles nog heel scherp.”

 

Ferdinands ene broer belde de ambulance. De andere broer zocht contact met een zwager die kinderarts is. Zelf startte hij samen met zijn schoonzus met reanimeren. “Ik heb alles in een roes gedaan, totdat de broeders het van me overnamen. Ik was in shock. Het was te groot om te bevatten; dit is het ergste wat je kan overkomen.”

 

Wachten op hereniging

Zit je daar in Portugal. Zo’n 2.000 kilometer van huis. Gelukkig met een fijne familie om je heen, verder is alles anders. De gang van zaken na het uitsluiten van een misdrijf bijvoorbeeld. Ferdinand en Anne wilden graag dat er autopsie werd gepleegd, maar omdat het vrijdagavond was én Simon een natuurlijke dood was gestorven, werd dit over het weekend heen getild. En op zaterdag en zondag? “Mochten we niet bij Simon zijn”, vertelt Ferdinand over de protocollen aldaar. “Maandagavond konden we hem pas zien. Dat lijkt inderdaad enorm lang, maar weet je, voor ons was tijd abstract. Het waren drie dagen, maar als iemand zou vertellen dat het er één of zeven waren, zou ik het ook geloven. Overigens hebben we geen slecht gevoel overgehouden aan de Portugese hulpverlening. Alle mensen deden hun stinkende best.”

 

Toen ze hem eindelijk zagen, drong het pas écht tot Anne en Ferdinand door. Ze moesten afscheid nemen van hun zoon. Hij werd van Lissabon naar Amsterdam gevlogen, waar zij op woensdag voor de tweede keer herenigd werden. De voorbereiding op de dienst kon beginnen. “Dat was heftig”, reageert Anne. “Ik werd heel boos van het boek waaruit we een kistje moesten kiezen. En van de menukaart voor de koffietafel. Ik weet nog dat ik dacht: het is geen feestje!” De rouwkaart ging op de bus en anderhalve week na zijn overlijden werd Simon vaarwel gezegd. Het was werkelijkheid.

 

In verwachting van Floris

Anne voelde zich leeg. Ze klampte zich vast aan haar eigen bedrijf; een reisbureau. “Als ik zou blijven rennen, zou ik wel overeind blijven.” Ferdinand leefde als een zombie. Vergaderingen op het werk gingen compleet aan hem voorbij. “Ik was soms de zin van het leven kwijt”, blikt hij terug. “Terwijl we wel door móesten”, vult Anne aan. “Ik was namelijk vijf maanden zwanger. Dat was ontzettend dubbel, maar achteraf denk ik dat Floris (Simons broertje red.) ons heeft gered. Hij zorgde voor een oergevoel om te overleven.”

 

Op haar eigen verjaardag kwam hij ter wereld. Een prachtig cadeau. Geluk en verdriet waren dichterbij dan ooit. “Gelukkig kunnen we het los van elkaar zien. We zijn zielsgelukkig met Floris - Anne noemt hem een draak, een lekker boefje - en we kunnen huilen om het gemis van Simon. Er is ruimte voor beide emoties”, zegt Ferdinand. Inmiddels zijn ze zwanger van hun derde kindje. En dat is voor Anne dit keer weer heel anders. “Ik beleef het veel bewuster en weet dat de buik de meeste veilige plek voor hem of haar is. Ja, het gaat op dit moment heel goed”, glimlacht ze.

 

Weer op reis

Afgelopen zomer trouwden vrienden van Ferdinand en Anne in Barcelona én een ander bevriend stel in Polen. Na lang beraad ging het er van komen. Naar het buitenland… Met Floris… De feesten gecombineerd met een campervakantie… Dat zorgde uiteraard voor de nodige twijfels en zorgen. Ferdinand: “We vonden het heel spannend en hebben flink zitten dubben. Zonder Floris? Nee, dat was geen optie. Floris op een kamertje tijdens de bruiloft? Dat voelde niet goed. Een nanny mee? Ook geen goed idee.” “Uiteindelijk zijn mijn ouders mee naar Spanje gegaan en die van Fer naar Polen, want dan wisten we zeker dat hij in goede handen zou zijn”, vervolgt Anne. “Mijn vader is arts en m’n schoonouders hebben een cursus eerste hulp bij kinderen gedaan. Wij wisten gewoon zeker dat zij er als ‘een havik’ op zouden zitten. Anders waren we niet eens gegaan. Floris lag in zijn eigen bedje met onze eigen spullen. Niet in één of ander hotelbed, want ook daar hadden we een slecht gevoel bij. Al met al is het niet de meest ontspannen vakantie geweest, maar wel de beste variant.”

 

Volg je gevoel!

In alles volgden Ferdinand en Anne hun hart. Ze trokken hun eigen plan. “Dat raden we lotgenoten ook aan om te doen. Wat anderen ook zeggen, doe wat goed voelt. Er zijn geen handleidingen of antwoorden op je vragen. Zolang je alles op je eigen manier doet, is het oké”, besluiten de twee.

Meer verhalen

Stichting Wiegedood gebruikt cookies voor het analyseren van bezoekersgedrag.