Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage

Linda’s man Harrie ging geregeld ’s avonds de deur uit voor een wandeling met de tweeling: Sven en Evi. Het was hun momentje. Ook op 21 november 2017 gingen ze even een frisse neus halen. Niet wetende dat dit hun laatste wandeling met z’n drieën zou zijn. Sven overleed die avond in de kinderwagen. Hij was pas zeven weken oud. 

“Ik maakte me al wat zorgen om hem”, gaat Linda terug in de tijd. “Hij was niet heel ziek, maar ook zeker niet in z’n hum. De huisarts dacht dat het om een verkoudheidje ging, maar het zat me niet lekker. Een week later bleken mijn zorgen dus terecht te zijn.”

Alles behalve waardig

Pure paniek. Dat is wat Linda voelde toen ze erachter kwam dat Sven geen ademhaling meer had. Harrie belde meteen het alarmnummer. “Ik schreeuwde het uit”, vertelt ze. “Zo hard dat de buurman het hoorde en naar ons toe kwam. Hij startte de reanimatie en ontfermde zich over Sven, totdat de hulpdiensten kwamen. Ze zijn bijna een uur met hem bezig geweest, maar hebben niets meer voor onze zoon kunnen doen.”

Sven, een kerngezond kind, verliezen. Iets afschuwelijkers konden Linda en Harrie zich op dat moment niet voorstellen. Toch werd het nóg erger vanaf het moment dat de politie het overlijden als misdrijf behandelde. Hij werd overgebracht naar het Nederlands Forensisch Instituut. Linda: “Hij kwam vijf dagen later pas thuis. We hebben ons machteloos gevoeld. En toen hij thuiskwam, werd hij zonder enige vorm van waardigheid overgedragen. Zijn kleertjes niet aangedaan. Niet eens de moeite genomen om een mutsje op te zetten, terwijl zijn schedel voor het onderzoek geopend was.”

              “Pas maanden later was Harrie geen verdachte meer”

Als crimineel behandeld

Tijdens die vijf dagen werden Sven’s ouders amper op de hoogte gehouden. Slechts flarden aan informatie kwamen via verschillende wegen door. Ze werden totaal niet gezien of gehoord als verslagen ouders vanwege het verlies van hun kind. En tot overmaat van ramp werd Harrie verdacht. “Het leek alsof we in een hele, hele slechte droom waren beland”, zegt Linda. “Hij is de liefste vader die ik me kan voorstellen. Ons leven was plots een complete ravage. Pas maanden later, toen de definitieve onderzoeksresultaten binnen waren, was Harrie geen verdachte meer.”

“Ik neem het de politie nog steeds kwalijk dat ze mijn man als een crimineel behandeld hebben”, vertelt ze verder. “Ze hebben hem eerst zonder advocaat verhoord, en later nog eens in een cellencomplex. Daarnaast hebben ze tijdens mijn verhoor geprobeerd me tegen Harrie uit te spelen. En wat denk je dat ze op de dag van de herdenkingsdienst deden? Toen zijn ze naar boven gestormd om een fles babyvoeding te halen. Alsof dat niet anders kon… Nee, hun handelen heeft het echt niet makkelijker gemaakt.”

“Ik hoop dat mensen in eenzelfde situatie kiezen voor een gespecialiseerde uitvaartorganisatie”

Verkeerde uitvaartorganisatie

Als je denkt dat het hiermee wel klaar is voor Linda en Harrie, heb je het mis. Ook de uitvaartorganisatie hielp niet mee om de pijn ook maar een beetje te verzachten. “Hadden we maar een specialist in kinderuitvaarten gekozen…”, mijmert Linda. “Dan hadden we wél een lokje van zijn haar. Dan hadden wél een handafdruk en voetafdruk gemaakt. En dan hadden we wél een persoonlijke dienst. Ik heb er nooit de energie voor gehad om een klacht in te dienen, waarmee ik anderen voor dezelfde fout zou kunnen behoeden. Maar misschien doe ik dat nog ooit. Ik hoop dat mensen in eenzelfde situatie kiezen voor een gespecialiseerde uitvaartorganisatie.” 

Steun van lotgenoten

Gelukkig werden Linda en Harrie ook gesteund. Het stel vond troost bij hun familie en vrienden, met wie ze het verdriet konden delen. Daarnaast haalden ze steun uit het contact met lotgenoten. “Zonder anderen tekort te doen; zij weten precies hoe we ons voelen”, vertelt Linda dankbaar. “Zeker als ze ook een tweelinghelft zijn verloren. Ze snappen bijvoorbeeld hoe dubbel het was toen Evi voor het eerst naar de crèche ging. Een bijzonder moment natuurlijk, maar ze had hand in hand met haar broer het plein op moeten lopen. En zo zijn er zoveel mijlpalen.”

“Dankzij lotgenoten wisten we ook dat het anders zou worden dan vlak na Svens overlijden”

Hoop. Dit is wat lotgenoten de ouders van Sven ook gaven, want ze lieten zien dat er ooit weer ruimte komt voor de mooie dingen in het leven. “Dat was zo nodig”, zegt Linda. “Er kwam weer licht tussen de vele donkere wolken door. Zelf heb ik veel te danken aan groepsgesprekken en aan de Amerikaanse organisatie Twinless Twins. En mijn man heeft een collega die hetzelfde heeft meegemaakt. We wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn en dat alles altijd dubbel zou blijven, maar dankzij lotgenoten wisten we ook dat het anders zou worden dan vlak na Svens overlijden. Daar hielden we ons aan vast.”

Het is bewonderenswaardig dat Linda en Harrie – na alles wat er gebeurd is – geluk vinden in de mooie dingen van het leven. En het is ze enorm gegund. Ze zijn nu samen met Svens grote broer Ivar, kleine zus Livia en tweelingzusje Evi. In wie Sven een beetje verder leeft… 

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”